Paralisado

(Photo credit here)

Ilang linggo na rin syang nakatanga. Pilit na ibinabaling ang atensyon sa mga walang kabuluhang mga gawain. Umiiwas sa mga responsibilidad. Nayayamot. Natatakot. Naiinis. Nangangapa. Nalilito. Nagagalit sa sarili. Naghahanap ng gamot, ng kahit anong lunas na papawi sa mga bumabagabag na hilakbot.

Ganito ang pakiramdam ng may mabigat na dinadala. Magigising kang tulala na para bang walang inaalala. Matutulog nang tulala na punumpuno ng pagkadismaya. Magtatanong kung saan nagkamali. At lilingon kung saan nadapa para lang makita ang malagim na katotohanang wala ka nang magawa.

Hindi titigil ang mundo kasabay ng pagtigil mo. Luluha kang nakatanghod habang pinagmamasdan ang panahong nagmamadali sa pagtakbo. Haharap sa salamin at magtataka sa kakambal na estranghero. Magagalit, sisigaw sa harap ng basag na imaheng mapanlilo. Saan na nga ba napunta ang liwanag sa iyong mga mata? Anumang pilit ngumiti ay hindi maikukubli ang pait na iniinda.

Hangga’t hindi ko inaaming ako’y may sakit ay patuloy akong mabubulok. Patuloy na kakainin ng sakit na matagal nang nananalaytay sa aking diwa. Sa aking mga buto’t laman. Sa bawat sulok ng aking katawan.

*******

It all has gone too far. I have many issues. I need some counseling – my first ever counseling.