Of Cancers and Second Chances



Pangatlong araw na itong gumigising ako, kumakain, sumasakay sa LRT, nakikinig sa professor, umuuwi sa bahay, nabubuhay, humihinga... sa isang mapagnilay na tindig. Nung Sunday pa bumi-bingo sa’kin si Lordy. Hindi nga ako nakakanta ng maayos dahil bumara na sa ilong ko ang mga pigil na luhang nagbabadyang tumulo hindi pa man din nag-uumpisa ang Misa. Isang oras akong ganun. Dyahe naman ako sa dalawa kong kapatid (kasama ko rin sa choir) na marahil nawiwirduhan sa’kin the whole time kung anong drama ko. The truth is hindi ko rin naman alam. All I remember was the moment I set foot on the steps of our parish; I was weighed down by this unexplainable immense feeling, something so powerful and colossal, that all I wanted to do right then was fall unto my knees and cry.

At yung nga ang ginawa ko (crying part) dahil hinde ko naman talaga kayang pigilan. Punas-punas na lang ng luha sa panyo para hinde masyadong halata at agaw-pansin.

Strike two pa nung nabasa ko nitong Lunes yung blog post ni Supladong Office Boy. Dame kong natutunan after reading his post. I remember pausing for a minute to pray for the child who died of leukemia right there in front of the laptop screen. The same happened after seeing the status of a friend in Facebook that his bestfriend in highschool finally passed away after months of enduring the same illness. Nabanggit nya lang yun sa’kin once. He keeps another sim card nun para lang may makausap yung bestfriend niya na nababagot sa hospital. Malungkot, kasi san ka nakarinig na nung mismong araw na pumasa sya sa nursing board exam eh tinaningan ng mga doctor yung buhay niya dahil nga dun sa sakit :( Sobrang naiyak aku nun pinag-pray ko na lang ulit kay Lordy.


I barely know these people. But the thing I realized is that though I’m not directly acquainted to them, nakakarating pa rin sa’kin yung ripple effect ng mga istorya nila sa buhay. Somehow malapit ang puso ko sa kanilang mga nahihirapan sa ganitong uri ng sakit.


I should know as I have suffered once from such frailty. I was dying when I was baptized for the first time. He gave me another chance when I was baptized the second.

Comments

  1. let us just pray para sa kanila. and thankful kung ano tayo ngayon.

    un un eh..

    nakakaiyak ito parekoy..

    ReplyDelete
  2. awww ang hirap talaga ng may tragedy sa buhay. :(
    kaya ipagpasalamat na natin kay God yung hawak nating buhay ngayon kasi yung iba talaga nais pang mabuhay nang matagal kahit hindi na pwede. :(

    ReplyDelete
  3. I'll include them in my prayers....

    nabasa ko rin nung sinabe mong leukemia surivor ka, you're truly blessed i must say, don't waste this life, live it as if you are dying okay?....

    im working on a post for those of you guys, :)

    ReplyDelete
  4. you are really blessed my friend! God loves you so much. Galing!

    inadd na kita sa blogroll ko btw.

    at salamat sa pagbisita sa damuhan :)

    ReplyDelete
  5. @ISTAMBAY: salamat nga pala sa madalas na pagbisita. :) add kita sa blog roll ko. hehe :)

    @Kyle: agree :)

    ReplyDelete
  6. @Theo: hehe. noted. I'll live my life as if I'm dying :)

    @Bino: salamat kaibigan :) salamat!

    ReplyDelete
  7. ay really! buti naman nabuhay ka. baka ikaw ang daan para maguide ako sa tamang landas. hehehe.. :D

    ReplyDelete
  8. salamat naman at may natututunan ka mga sinusulat ko. kahit makaramihan dun walang kwenta. hahaha.

    cheers for a long life!

    (sorry kung di ako nagbabloghop ha? very rare kong ginagawa yun. pati ang pagcocomment. ngayon lang ata ako nakadalawa dito.)

    ReplyDelete
  9. @sir nielz: ahaha. sarcastic ka ba? nyok... hihi~

    @sir carlo: ayus lang po :) hehe. am gald na napadaan ka :) apir!

    ReplyDelete

Post a Comment

What do your active brain cells perceive?

Popular Posts